"Hoeveel valt er straks daadwerkelijk voor jou te kiezen?" NL

Omdat geboortezorg mij toch nauw aan het hart ligt, wil ik even hierop de aandacht vestigen.

"Wil je als moeder, goed doordacht, daadwerkelijk kiezen wat de beste zorg voor jou en je baby is, dan gaat de portemonnee een belangrijke rol spelen. De marktwerking, verloskundigen en ziekenhuizen die daadwerkelijk goede zorg leveren, is een farce, want veel ouders die deze zorg dolgraag wensen zullen het niet op kunnen hoesten. Hoeveel valt er straks voor jou daadwerkelijk te kiezen?

De nieuwe blogpost lees je hier:http://www.moedersinactie.blogspot.nl/2014/04/keuzevrijheid-bepaal-jij-waar-en-met.html

Teken je ook de petitie? http://petities.nl/petitie/geef-de-zwangere-een-stem-in-de-geboortezorg "

Bron: http://www.geboortebeweging.nl/

Nachtperikelen

Ik typ dit terwijl mijn peuter naast me in het ouderlijk ligt te knorren. Papa is gaan werken.

De oudste heeft moeite met slapen. Ze wordt elke nacht wel een keer wakker. 's Avonds laat, midden in de nacht, 's ochtends vroeg. Meestal is ze meteen hysterisch. Soms gaat het over met een kus en een knuffel of een kordate "Het is slapekestijd nu."

Andere keren gaat het zoals vanavond. Snikkend lag ze met hoofd op mijn schoot, de ijsbeer in haar armen. Ik ging met mijn handen door haar haren terwijl ik een liedje zong. Na enkele minuutjes was ze vertrokken. 

Ik heb haar lekker laten liggen. 

Voor sommigen totaal onverantwoord, maar ik kruip wel lekker in een warm bed bij mijn geliefde Louise.

Schuld

Vrolijk tetteren met de baby. Even afgeleid. Een harde bonk. Gehuil.

Even was ik verdoofd. Dan schoten mijn handen haar te hulp. De jongste is van het luierkussen gevallen. Hetgeen waarvoor je altijd gewaarschuwd wordt. 

Hoewel ik haar vast hield met mijn hand, beging ze een manoeuvre en daar lag ze. Gelukkig was op de stoel naast de tafel gevallen en heeft ze er geen letsels aan overgehouden. 

Alleen gehuil. Terecht. Dus drukte ik haar stevig tegen me aan. Om ze proberen te troosten. Daarna kwamen mijn tranen. Wat had ik gedaan? 

Gelukkig is mijn dochter vergevingsgezind. De kans dat ze me dit binnen enkele jaren nog zal verwijten is klein. Het was een ongeluk. Toch voel ik me schuldig. 

Een ongeluk zit in een klein hoekje.

Mag ik zeggen; stash?

2 Bumgenius Flip dagpakketten
20 strikluiers + inleggers
20 Bumgenius AIO's + dubbele inleggers

Mag ik stilaan zeggen: 'stash'? 

Stiekem staan er ook nog leuke Charlie Banana's op mijn verlanglijstje.

Zuchten en tot 10 tellen

Eén. Twee. Drie. Vier.

Zucht. Blaas. Puf. Nog even tanden bijten.

Vijf. Zes. Zeven.

Tanden bijten. Niet boos worden. Accepteren. 

Acht. Negen. Tien.

Oef, gedaan. We kunnen weer adem halen.

Een zeurende dochter op de bus. Oh, the joy. Na een vermoeiende dag op school ga ik de kindjes met de fiets ophalen van het kinderdagverblijf. De oudste komt al jammerend aangerend alsof ze me wekenlang niet heeft gezien en ze zwaar mishandelt is geweest. 

Terwijl we naar het station fietsen krijg ik een heel verhaal over 'Masje' en 'Isa', blokken en ballen. Maar dan is de vrolijkheid voorbij. We moeten even wachten op de bus. Zeuren achter koekjes, zeuren achter water, zeuren achter een olifant, weglopen, rollen op de grond. Mijn emmertje begint zich te vullen. Ik probeer haar zo goed en zo kwaad mogelijk bezig te houden door een koekje te eten, een filmpje te kijken, spelletje te spelen. 

Op de bus gaat het zeuren verder. Na vijf minuten zet ze haar keel open. De ogen van de medereizigers prikken in mijn rug. Gefluister. Verwijten. We proberen nog een filmpje of een spelletje, maar het werkt niet. Het emmertje is al bijna vol. Kleine zus is moe en begint ook te jammeren. Emmertje vult zich sneller. 

Grote zus heeft het ondertussen op een krijsen gezet. Ik zie dat we bijna thuis zijn. Ik tel tot tien. 

We stappen uit de bus en het is gedaan. Grote zus is weer vrolijk en kleine zus slaapt. Een overwinning. 

De volgende ochtend zwaait grote zus me uit alsof er nooit iets is gebeurd. 

Studerende mama

Nog nooit heb ik zo'n strak schema gehad als nu. Om 4u30 sta ik op, om 22u(30) ga ik slapen (nuja, in theorie, want de jongste weigerde te slapen). Om 18u30 komen we thuis, om 19u liggen de meisjes in bed en wordt er gekookt en gegeten, van 20u tot 21u studeren en tot 22u ontspannen/huishouden.

Zo gaat het nu een week. Vermoeiend! Zo vermoeiend! Maar zo leuk. Nog nooit ben ik zo geïnteresseerd geweest in de lessen op school. Nog nooit ging ik met zoveel plezier naar school. Nog nooit heb ik, meteen na schooltijd mijn boeken opengedaan.

Terug studeren, mét gezin, het vraagt wel wat. Organisatie, steun van de omgeving, een man die de stofzuiger ontdekt en vooral véél opofferingen. Niet alleen financieel, maar ook sociaal. Van 24/7 bij de kindjes zijn, zie ik ze nu een 4tal uurtjes per (school)dag. In plaats van spelen met de boerderij, kleuren en boekjes voorlezen, buig ik me over de anatomie van de mens. In plaats van leuke gesprekjes te voeren terwijl de oudste in bad zit, leg ik haar mijn lessen uit die ik op school kreeg die dag.

Natuurlijk doe ik dit niet alleen. Ik heb mijn lieve (schoon)ouders die mij heel erg steunen, die achter mij staan, die oppassen terwijl ik moet studeren of op school zit. En natuurlijk; mijn rots in de branding, mijn stofzuigerontdekkende partner. Zonder zijn steun zou ik hier nooit aan begonnen zijn.

Ik zal mijn dipjes hebben, ik zal faalangst hebben, maar dankzij een geweldige klasgroep voel ik me goed en zelfverzekerd.

Ik ben, vanaf nu, een studerende mama.

Een nieuwe toekomst

Morgen is het zover. Mama gaat naar school en de meisjes gaan naar het kinderdagverblijf. Dat na 1 jaar thuis zijn*.

De laatste week vliegen de emoties weer in het rond. Verdriet, angst, vreugde, nervositeit. Het is zo spannend! Ik heb door de VDAB de mogelijkheid gekregen om (hbo) Verpleegkunde te studeren. Een kans op een hoger diploma. Een kans op een goed inkomen én een toffe job. Maar het is verdrietig dat de jongste niet meer altijd bij me zal zijn. Ik zal haar (en zus natuurlijk ook) erg missen. Het kleine ukje volledig uit handen geven 'bij vreemden'. Gelukkig ken ik de juffen op het kinderdagverblijf al aardig. Ze zijn erg lief. Maar toch... Alles in mij schreeuwt om dat kleine ukje dicht bij te houden en te beschermen. Ik ben bang dat ukje het daar niet fijn zal vinden, hoewel zus dol is op de juffen en altijd met hele verhalen naar huis kwam. Ik ben ook bang voor de opleiding zelf. Iets van onbekend terrein? Zal het wel lukken? Zal ik het allemaal begrijpen? Zal ik het allemaal kunnen bolwerken?

Maar, ik onthoud, het is een investering in de toekomst. En de toekomst is belangrijk, het is de toekomst van mijn meisjes.




*6 maanden voor de bevalling op rust door premature contracties en 6 maanden na de geboorte om te genieten van mijn vers geperst ukje.